Al heel de week voel ik de spanning stijgen..DE dag komt steeds dichterbij.
Zal ik het wel goed hebben qua datum vraag ik mij in onzekerheid af. Want dingen vergeten is één van mijn sterke kanten.
Dus besluit ik om 5 april de poli van de kinderneurologie te bellen of het echt wel klopt dat er 6 april een antwoord komt.
De assistente aan de telefoon kijkt even in het systeem.
Ja hoor zegt ze. Morgen gaan ze het laboratorium bellen en kijken ze of de uitslag binnen is. Dan worden jullie gebeld.
Opgelucht dat ik het toch goed onthouden had die twee maanden lang, en dat we morgen toch weer informatie krijgen over de gang van zaken hang ik de telefoon op.
S'avonds besluit ik vroeg naar bed te gaan met een half slaappilletje. Want om 3:30 gaat de wekker voor een bruid.
Hoe ik het ook probeer de slaap wil niet komen door alle spanning dus kon ik mijn wekker uitzetten voor hij af ging.
Met nare kriebels in mijn buik sta ik op.Gaat deze dag onze toekomst bepalen?Gaan we antwoorden krijgen die we niet willen horen? Of weten we aan het eind van de dag nog niks...?
Als ik rond 9:30 weer thuis ben is er nog niet gebeld. Natuurlijk niet want dat zou wel aan de vroege kant zijn.
Ik spreek met Niek af dat ik ga douchen en even terug in bed kruip. Maar dat hij mij niet hoeft wakker te maken als hij gebeld is.
De uitslag loopt niet weg dacht ik zo en dan kan ik toch nog even slapen.
12:00 wakker...nog niet gebeld...
Ik zoek wat afleiding maar kan hem niet vinden. Krijg geen hap door mijn keel en elke keer als de telefoon gaat bij Niek zakt mijn hart een stukje naar beneden...
Weer een zakelijk telefoongesprek.
16:00 nog niet gebeld. Ik krijg nog meer de zenuwen wat als ze niet bellen?
Om 16:15 besluiten we zelf te bellen.
Niek krijgt de assistente.
"Ik kijk even in het systeem hoor"
Ja zegt ze gisteren is er gekeken maar de uitslag is nog niet binnen. Ze gaan nu pas weer kijken in Juni...
Wat?! Weer twee maanden? En hoezo zijn we niet gebeld. En hoe komt dit zo? Wij zouden bovenop de stapel belanden omdat er haast bij zat... het vorige genetische onderzoek duurde ook 4 maanden en deze zou hooguit 2 maanden duren.
Mijn hoofd ploft bijna van boosheid en frustratie.
Niet weer twee maanden.
We zeggen haar dat we een arts willen spreken voor uitleg.
"Ik zal overleggen"
En daarmee eindigt het telefoongesprek.
Even ben ik boos en heel verdrietig. Die onzekerheid en dat weer twee maanden...en waarom is er niet gecommuniceerd met ons. Even een belletje van de neuroloog?
Al snel lukt het mij om mijzelf te herpakken. We kunnen het nu eenmaal niet veranderen.
Hup! En weer door.
De situatie veranderd ook niet als er ineens nu antwoord komt.
En zoals Emanuel zei
Vandaag is een fijne dag
En daar gaat het om !
Als ik vandaag
Zo kan genieten
Van jou mijn lieve kind
Dat is waar ik al mijn geluk
In vind
Als jij zegt
Het was een fijne dag
Dan kijken we niet naar morgen
Want vandaag was zonder zorgen
Reactie plaatsen
Reacties