Een tijdje was Emanuel aan de (experimentele) medicatie... eerst een halfje maar al snel een hele pil drie keer per dag.
Het hielp niet en hij kreeg diarree.
Gelukkig mochten we stoppen want het arme ventje was soms net op tijd en soms net niet op tijd bij het toilet.
Hij voelde zich juist slechter dan beter.
We hebben wel volgehouden met de medicatie om echt te kijken,helpt het of niet.
De laatste dagen gaat het best wel goed met onze kleine vriend.
Hij is vrolijk en heeft best wel wat energie.
Geniet van het heerlijke weer samen met zijn zus.
En wat mijn moeder zei vandaag, hij doet alles met zoveel passie.
En dat is iets waar ik zo van kan genieten.
Dan staat hij te scheppen in het zand of z'n leven ervan afhangt. Heerlijk!
Over ongeveer 3 weken krijgen we de uitslag van het mitochondriële DNA.
Maar eigenlijk ben ik er helemaal niet mee bezig.
Het is goed op dit moment met Emanuel.
Ook is het zo dat ze het misschien niet eens zien in zijn bloed,en moet hij alsnog het spierbiopt.
Ik laat het los.
En wonderlijk genoeg kan ik dat.
Het is goed zoals het is en zoals het gaat.
We zijn voorbereid op het ergste en nog is het goed...
In Zijn handen mag ik het leggen.
Iets wat ikzelf niet kan begrijpen en toch is er die rust...
Reactie plaatsen
Reacties